دسته حضرت رقیه سلام الله علیها

دسته حضرت رقیه سلام الله علیها در روز تاسوعا برای همدردی با سه ساله ابا عبد الله الحسین علیه السّلام با حضوور پرشور دختران کوچک به  راه افتاد و با سوز و نوای بسیار به منبرخانه های سطح شهر سر زدند و به نوحه خوانی و سینه زنی پرداختند.

در نهایت دختران عزیز در منبرخانه حضرت رقیه سلام الله علیها پذیرایی شدند.

تصاویر زیر از همین مراسم می باشد..

این کشته فتاده به هامون حسین توست

این کشته‏ فتاده به هامون، حسین توست

وین صید دست و پا زده در خون، حسین توست

این نخل‏تر، کز آتش جان سوز تشنگى

دود از زمین رسانده به گردون، حسین توست

این ماهى فتاده به دریاى خون، که هست

زخم از ستاره، بر تنش افزون، حسین توست

این غرقه‏ى محیط شهادت، که روى دشت

از موج خون او شده گلگون، حسین توست

این خشک لب فتاده‏ى دور از لب فرات

کز خون او، زمین شده جیحون، حسین توست

این شاه کم سپاه، که با خیل اشک و آه

خرگاه، زین جهان زده بیرون، حسین توست

این قالب تپان، که چنین مانده بر زمین

شاه شهید ناشده مدفون حسین توست

چون روى در بقیع، به زهرا خطاب کرد

وحش زمین و مرغ هوا را، کباب کرد

 

محتشم کاشانی

روزگار دیروز و امروز خانواده ایرانی

روزگاری بود در سال های نه چندان دور.. خانواده ها خوب و خوش با هم در کنار هم زندگی می کردند. گاه چندین خانواده در یک خانه با هم به سر می  بردند و از با هم بودن خوشی و لذّت زندگی را حسّ می کردند.  این با هم بودن مزایای زیادی به همراه داشت: تمام امور خانه با کمک و مشارکت اعضا انجام میشد و سختی و فشار آن به چشم نمی آمد، بلکه برعکس، سختی ها تبدیل به شیرینی می شد. زنان دست به دست هم می دادند و در امر پخت غذا و امور مربوط به خانه داری با هم کار می کردند بگو و بخند و شوخی ها و نقل تجربیات و همه چیز .. دختران در کنار مادران درس زندگی می آموختند و بزرگ می شدند. و پسران پا به پای پدران سخت کوش و پرتلاش کار می کردند و رسم  و راه زندگی را عملاً آموزش می دیدند.

بچه ها نگاهشان به نگاه محبّت آمیز پدر و مادرشان بود و کم و کاستی در بین نبود. اگر هم کاستی بود، چندان به چشم بزرگ نمی آمد چرا که با هم بودند: در رنج ها و شادی ها، مشکلات و خوشی ها و همه چیز.
صبحگاهان آفتاب طلوع نکرده مردان خانه بیرون می زدند و دنبال کسب روزی حلال بودند.. از آن سو زن خانه بعد از رسیدگی به امو.ر فرزندان، مشغول پخت و پز می شد و هنگام ظهر بقچه محتوی نان و غذا را به سر می گذاشت و به مزرعه می برد..
عصرگاهانپدر خسته از کار روزانه به خانه بازمی گشت و تازه بازی ها و شوخی ها شروع می شد..
 
چه  روزگاری بود.. آن رزوگاران
آری، اینچنین بودندو روزگاری این چنین خوش بود و خبری از غم و غصه و مشکلات امروزی که ناشی از مدرنیسم و امرروزی شدن است، نبود..همه ملتها حسرت زندگی ایرانی را می خوردند و انگشت به دهان ما بودند.. اما اکنون به دلیل تکنولوژی افسارگسیخته خانواده ها از هم جدا شدند و روزها می گذرد و کسی از حال دیگری خبر ندارد..
خانواده ها، از بچه های دو سه ساله گرفته تا کودک و نوجوان و جوان ، حتی خود مادر و پدر سر در گوشی های آخرین مدل فرو برده و چت هایشان را چک می کنند و صفحه نقره ای موبایل را بالا و پایین می کشند..
در سکوت کامل.. و این یک مرگ تدریجی است برای خانواده ایرانی..
موبایل نباشد، برنامه های ماهواره ای جایگزین همه امور زندگی شده و سررشته زندگی خانواده را به دست گرفته و به هر جا که بخواهد بی مهار و لجام می  برد به هر سو که بخواهد. کنترل خانواده در دست شبکه های ویرانگر ماهواره ای افتاده و این است که آمار طلاق بالا رفته، آمار ازدواج پایین و پایین تر آمده و خیانت همسران و مشکلات و ناهنجاری های اجتماعی فرزندان که همه ناشی از عدم توجه به اصل سبک زندگی اصیل اسلامی و ایرانی است..
گذشته از آسیب های خانوادگی ناشی از ماهواره و شبکه های موبایلی، باید مضراتی که باعث ه خطر افتادن سلامت جامعه می شود را نیز از نظر دور نداریم. عجله و شتاب و استرس و اضطراب بچه ها، مشکلات بینایی و شنوایی و همچنین داخلی از جمله مشکلات جسمی است که ناشی از نگاه کردن مداوم به صفحه موبایل مدت ساعات طولانی حتی در زمان خواب و استراحت- است.
 گوش ندادن به حرف بزرگترها و خود مختاری و فردیت گرایی فرزندان، زندگی تک بعدی، افت تحصیلی و تنبلی و کم تحرکی از دیگر مشکلاتی است که دجالواره (ماهواره) و موبایل برای خانواده ها پدید آورده است!
در کنار همه اینها، نباید از تاثیرگذاری ضد دینی و دین زدایی این وسایل همچون تمایل به خودنمایی و فساد و بی  بندو باری و غفلت کرد و این امور مهمترین آسیب های ماهواره و موبایل است.

تصاویر گویای همه چیز است...